Abstrakt
Celem artykułu jest wskazanie wartości centralnych dla kultury tybetańskiej w Indiach, z perspektywy programu nauczania w szkole tantrycznej w klasztorze Namgyal w Dharamshali. Autorka artykułu pragnie sprawdzić, w jaki sposób program nauczania szkolnego charakteryzujący się odpowiednim dobórem przedmiotów zorientowanych na zapamiętywanie i praktykę religijną pozwala zachować tożsamość Tybetańczyków w Indiach. Przedmiotem artykułu jest program nauczania będący nośnikiem dziedzictwa kulturowego oraz zbadanie, na ile na program nauczania możemy patrzeć w kategoriach startegii adaptacyjnej i buntu.
Jedną ze strategii adaptacyjnych obranych przez uchodźców tybetańskich jest odrzucenie kultury hinduskiej i pielęgnowanie kultury tybetańskiej, co wyraża się w programie nauczania klasztoru Namgyal. Sam więc program stał się w pewnym stopniu nośnikiem dziedzictwa kulturowego i formą buntu wobec zastanej sytuacji, w myśl teorii esencjalizmu i rekonstrukcjonizmu społecznego Theodora Bramelda. W kolejnej części artykułu zwrócono uwagę na „rewolucyjny” charakter nauczania buddyjskiej ahimsy i satjagrahy w walce o niepodległość Tybetu w duchu niestosowania przemocy, które są głównymi zasadami nauczanymi w szkole tantry przy klasztorze Namgyal Jego Świętobliwości XIV Dalajlamy.
Słowa kluczowe
Tybetańczycy, uchodźcy, ideologie edukacyjne, program nauczania
Implementing the postulates contained in Theodor Brameld’s educational ideology. A case study of the curriculum at the tantra school at Namgyal Monastery in Dharamshala, India
Abstract
The article’s goal is to highlight the principles that are essential to Tibetan culture in India as they are taught in the tantric school at the Namgyal Monastery in Dharamshala. The purpose of the article’s author is to investigate how the right choice of subjects emphasizing memorizing and religious practice in schools contributes to the preservation of Tibetan identity in India. The paper focuses on the curriculum as a repository of cultural legacy and explores the degree to which it may be viewed as both a rebellious and adaptive tactic.
Rejecting Hindu culture and fostering Tibetan culture—which is reflected in the Namgyal Monastery’s curriculum—is one adaptation strategy adopted by Tibetan exiles. Therefore, in accordance with Theodor Brameld’s thesis of essentialism and social reconstructionism, the program itself has evolved into, to some extent, a carrier of cultural legacy and a kind of revolt against the current circumstances. The following section of the article highlights how teaching Buddhist ahimsa and satyagraha—the two main tenets of the tantra school at the Namgyal Monastery of His Holiness the 14th Dalai Lama—can be considered „revolutionary” in the context of the nonviolent struggle for Tibet’s independence.
Keywords
Tibetans, refugees, educational ideologies, curriculum
Otwórz Artykuł