Abstrakt
Termin „rdzenny” nie opisuje tradycyjnych kultur przez ich związek z miejscem zamieszkania, tak jak w przypadku kategorii „tubylczy” czy „indigenous”, ale kieruje uwagę ku performansom tożsamościowym. Kultura „rdzenna” kultywuje wciąż, czyli performuje, własny „rdzeń”. W XXI wieku performowanie takiego tożsamościowego „rdzenia” stało się jednak wyzwaniem, a samo słowo „rdzenność” nabrało nieoczekiwanych znaczeń. Wyjaśnię to na kilku przykładach zaczerpniętych z własnych badań terenowych. Studia przypadków posłużą mi do zaproponowania nieesencjalistycznej hipotezy performatywnej rdzenności. W ostatnim czasie ukazało się wiele fascynujących monografii i artykułów, które argumentują (z bardzo odmiennych perspektyw) na rzecz porzucenia esencjonalizmu i dualistycznych wizji przeciwstawiających kulturę naturze.
Słowa kluczowe
rdzenność, trans, tożsamość performatywna, kultura-natura
Indigenousness in the 21st century
Abstract
The term „indigenous” does not describe traditional cultures by their relationship to the place of residence, as in the case of the categories „indigenous” or „indigenous”, but directs attention to identity performances. The „indigenous” culture still cultivates, i.e. performs, its own „core”. In the 21st century, performing such an identity “core” has become a challenge, and the word “indigenousness” has taken on unexpected meanings. I will explain this with a few examples taken from my own field research. I will use the case studies to propose a non-essentialist hypothesis of performative indigenousness. Recently, many fascinating monographs and articles have been published that argue (from very different perspectives) in favor of abandoning essentialism and dualistic visions that oppose culture to nature.
Keywords
indigenousness, trance, identity performance, culture-nature
Otwórz Artykuł