Klęska bezpieczeństwa zbiorowego w międzynarodowym systemie po I i II Wojnie Światowej
Liga Narodów i Organizacja Narodów Zjednoczonych były dwiema powojennymi organizacjami powstałymi w celu utrzymania pokoju i bezpieczeństwa na świecie. Jednym z głównych celów istnienia tych organizacji było również promowanie Systemu Bezpieczeństwa Zbiorowego uważanego za kluczową kwestię w debacie na temat pokoju i bezpieczeństwa. Powiedzieć można, że Bezpieczeństwo Zbiorowe to mechanizm instytucjonalny ustanowiony w celu reagowania na całą listę poważnych zagrożeń pokoju na świecie. Artykuł zmierza do pokazania, że wraz z eskalacją konfliktów oraz wojen w różnych częściach globu zachodzi potrzeba kolektywnych odpowiedzi na sytuacje konfliktowe na poziomie regionalnym i państwowym. Osiągnięcie realnego stanu bezpieczeństwa zbiorowego w systemie międzynarodowym musiało by zatem sprowadzać się do zasady, że atak na jakiegokolwiek państwo członkowskie ONZ oznaczałby atak na wszystkich członków tej organizacji. Artykuł prezentuje panoramiczne spojrzenie na kwestie bezpieczeństwa zbiorowego, w tym na klęskę tego projektu pod auspicjami najpierw Ligi Narodów, następnie zaś ONZ. W konkluzji postawiona zostaje teza, że wewnętrzne słabości tego systemu nie czynią go bezużytecznym w zadaniu utrzymania bezpieczeństwa oraz pokoju na świecie.
Otwórz Artykuł